ในบรรดาเครื่องมือเครื่องใช้ต่าง ๆ ในครัวเรือน โลหะมีคมนานาชนิด เช่น มีด พร้า ขวาน เคียว ดูจะเป็นของใช้ไม่กี่อย่างที่มีการผลิตและจำหน่ายมาอย่างต่อเนื่องจนปัจจุบัน ทั้งยังมีการพัฒนานวัตกรรมการผลิตให้มีความคมกริบ แข็งแรง ทนทาน อยู่เสมอตามเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าขึ้นในแต่ละยุค
พร้าและมีด คือของมีคมที่นิยมใช้กันทั่วไปในประเทศไทย มีหลายประเภทและชื่อเรียกที่แตกต่างกันตามลักษณะการใช้งาน เช่น ถ้ามีด้ามยาวและตรงปลายเป็นขอสำหรับเกี่ยวตัด เรียกว่า พร้าขอหรือมีดขอ ถ้าด้ามงอ รูปเพรียว จะใช้สำหรับหวดหญ้า เรียกว่า พร้าหวดหรือมีดหวด ถ้ามีด้ามสั้น สันหนา และปลายงุ้ม เรียกว่า พร้าโต้หรือมีดโต้ เป็นต้น
ชาวบ้านรู้จักการใช้พร้าและมีดในการทำงานต่าง ๆ มานาน เช่น ใช้ถากต้นไม้ ตัดฟืน ตัดหญ้า หั่นเนื้อสัตว์ ปาดตาล หรือแม้กระทั่งป้องกันตัวจากสัตว์ร้าย
ด้วยเป็นอุปกรณ์มีคม หากไม่ระมัดระวังจะเกิดอันตรายได้โดยง่าย แม้ในขณะที่ไม่ได้ใช้งานก็ตาม ดังนั้น ชาวบ้านจึงคิดทำปลอกขึ้นเพื่อความปลอดภัย ทั้งยังสะดวกในการพกพาไปทำงานตามเรือกสวนไร่นาหรือแขวนเหน็บเก็บไว้ที่บ้านเรือน
ปลอกมีด หรือฝักมีด หรือสบพ้าโต้ของภาคอีสาน หรือแปมพร้าของภาคเหนือ มักทำจากไม้ หนังสัตว์ โลหะ ตอกไม้ไผ่ หรือหวาย โดยหวายเป็นวัสดุที่นิยมนำมาทำมากกว่าชนิดอื่น ซึ่งปลอกที่ทำจากหวายและไม้ไผ่จะเรียกได้อีกชื่อว่า “ซองหวาย”
การทำปลอกมีดด้วยหวายจะนำต้นหวายที่ไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปนัก เช่น หวายหางหนู หวายสะวัง นำมาผ่าครึ่งแล้วเหลาให้เรียบร้อยแล้วสานตามความยาวของมีดพร้า ส่วนที่เป็นปากปลอกจะสานเป็นลายขัดให้มีขนาดใหญ่พอที่จะเก็บตัวพร้าได้สะดวก ส่วนที่เป็นขอบรอบนอกของปากปลอก จะใช้เส้นหวายขนาดเล็กถักเป็นลาย “ไพกาว”
การสานลายไพกาวโดยทั่วไปจะใช้หวายขนาดเล็กหกเส้น สานแบบยกสามคว่ำสามไปเรื่อย ๆ รอบปากปลอก เป็นการเพิ่มความสวยงามและเสริมความแข็งแรงไม่ให้ตัวปลอกหลุดออกจากกันโดยง่าย
ในการใช้งาน หากเป็นการพกพา ชาวบ้านจะเหน็บมีดพร้าพร้อมปลอกไว้ที่เอว โดยผูกกับเชือกหรือผ้าขาวม้าก็แล้วแต่สะดวก ช่วยเพิ่มความปลอดภัยระหว่างการทำงานได้เป็นอย่างดี